هنر خود باوری در ورزشهای رزمی
در وجود همه ما این باور وجود دارد که میتوانیم در یک سطح مشخص اجرا داشته باشیم یا در چالش های فیزیکی و یا ذهنی خاص به اهداف مشخصی برسیم...
هنر خود باوری در ورزشهای رزمی
در وجود همه ما این باور وجود دارد که میتوانیم در یک سطح مشخص اجرا داشته باشیم یا در چالش های فیزیکی و یا ذهنی خاص به اهداف مشخصی برسیم. این باور ، خود باوری ،اساساً ارزیابی شخصی توانایی هایمان است و الزاماً بازتاب ان چیزی نیست که ما واقعا می توانیم به آن برسیم یا به آن رسیده ایم . اگر چه در تحقیقات به خوبی نشان داده شده است که این باور درباره توانایی هایمان در رفتار و سطح اعتماد به نفسمان اثر میگذارد . برای مثال ، افراد اگر موفقیتشان در کاری را باور داشته باشند تمایل بیشتری به انجام آن دارند اما عموماً از انجام کاری که در آن خود اثر بخشی کمی وجود دارد ، پرهیز می کنند. خود اثر بخشی کم می تواند باعث شود افراد کارها را سخت تر از آنچه هست ببینند و اغلب به برنامه ریزی ضعیف و استرس بالا منجر می شود .
باندورا ، نویسنده کتاب خود اثر بخشی (تمرین کنترل) با موفقیت نشان داد افرادی که خود اثر بخشی بالایی دارند معمولاً اعتقاد دارند که زندگی خود را تحت کنترل دارند . از سوی دیگر ، افرادی که خود اثر بخشی پایینی دارند ممکن است زندگیشان را دور از کنترل خودشان ببینند و به مرور زمان روی اعتماد به نفسشان تاثیر می گذارد. باندورا میگوید : اخیراً یک هفته را در سرباز خانه ای در لهستان و در حومه بوداپست سپری کردم و به همراه مربی ام فنون دفاع را تمرین کردم و برف غیر منتظره ، غذا و دوش های گرم و سرد پایگاه را تحمل کردم . در طول هفته گذشته یک جوخه مهمان از واحد ضد تروریستی لهستان به مدت نصف روز با ما تمرین کرد . آنها به تمرینی که می دادند علاقمند شدند . به این دلیل که قبلاً با تعدادی از افراد پلیس و واحدهای نظامی تمرین کرده بودم ، برایم بسیار جالب بود که ببینم این افراد چطور حرکاتشان را انجام می دهند. آنها تقریباً شبیه اعضای دیگر واحد ها بودند که قبلاً با آنها تمرین کرده بودم . آنها به سه دسته تقسیم می شوند : گروه اول ، کسانی هستند که سابقه ورزشهای رزمی ( در اینجا ، کاراته ) دارند و بنابراین مهارتهای مبارزه ای واضحی به نمایش می گذارند . گروه دوم ، کسانی هستند که تمرین کمی داشتند و یا اصلاً تمرین نکرده اند اما توانایی ذاتی دارند و حرکات را یاد گرفته اند . گروه سوم ، هیچ تفاوتی با مبتدیان در کلاسهای رزمی معتدلی ندارند . این گروه سوم بود که نظر من را جلب کرد و توجه بیشتری به آنها کردم . آنها آماده ، با پشتکار ، متمرکز بودند و مهارتهای اسلحه ای خوبی هم داشتند ، اما آنها تقلا می کردند ، دقیقا مثل مبتدیانی که در ورزشهای رزمی با الفبای دفاع حمله و ضربه مشکل دارند و علیرغم نزدیک بودن من به این افراد مسلح ، مدام فکر میکردم وقتی این افراد در یک شرایط واقعی قرار بگیرند که نتوانند از اسلحه هایشان استفاده کنند ، چه کار میکنند ؟ چیزی که به ویژه نظر من را جلب میکرد این بود که دقیقا همین باعث نگرانی بسیاری از این افراد است . چه در این واحد و چه هرکدام از افرادی که با آنها صحبت کرده ام .
نگرانی آنها قابل فهم است زیرا با خلافکاران سر و کار دارند . نگرانی آنها فقط بیشتر می شود که آنها باید مهارتهای مختلفی را در نقشهای چند گانه شان تمرین کنند . در حالیکه زمان بسیار کمی برای تمرین خوب و مداوم در فنون دفاعی باقی مانده است.
از اینجا نکته ای به دست می آید که من به شاگردان معمولی نیز می گویم : شما در احساس نگرانی در مورد مواجهه با شرایطی که آمادگی آن را ندارید ، تنها نیستید . دانستن اینکه این مبارزان برجسته غیر ممکن است درباره تواناییشان در مقابله های تن به تن نگران باشند ، به شاگردانم کمک میکند که ترس را در واقعیت قرار دهند.
اگر این پلیسهای مسلح و پرسنل نظامی این احساسات را داشتند ، شما نباید اجازه دهید که احساسات مشابه باعث شود خودتان را دسته کم بگیرید . چیزی که درباره خود اثربخشی در برخی از این مبارزان برجسته کشف کرده ام ، من را به نکته دوم و کاملا جداگانه ای می رساند : بسیاری از پلیسهای ویژه و یا گروه های نظامی از تمرین فنون دفاعی مداوم بهره نمی برند (باورتان می شود؟!) به نظر من آنها باید این تمرین ها را داشته باشند . صرفنظر از اینکه آیا تحلیلی از گزارش وقایع نشان می دهد که چنین مهارتهایی اغلب استفاده می شوند یا نه . این افراد می بایست با اعتماد به نفس بسیار بالا کار کنند . اگر نشان از استفاده کم این مهارتها باشد ، اما زمینه ذهنی خوبی برای دیگر مهارتهای مورد نیاز و استفاده آنها باشد ، آیا ارزش زمان گذاشتن ندارد ؟
نظرات شما عزیزان:
